amca, size ne zaman baba diyebilirim!?

hiç bir zaman bir aktivist olmadım, eylemlerde yumruğum havada slogan atmadım, atılan sloganları desteklesem bile bir etiketin altına girmekten hoşlanmadığım için, sadece bugün farklı, bir sürü insan tarafından bir sürü farklı etiket yapıştırılmış onlarca insan, sıcak yatağında ve sevdikleri başucunda elini sıkarak değil, kaldırım taşı üstünde ya da bir gece aniden köyleri basılarak ya da işkenceden öldürülen ya da ülkesini özlediği için mutsuzluktan ölen ya da (ki aslında hepsi) farklılıkları yüzünden öldürülen binlerce insanın acısını paylaşmak için bir araya gelebiliyorsa bu her zaman en umut vereni olacaktır. dönüş yolunda sloganlar atarak gelen gruptan korkup bulabildiği en kuytu köşeye saklanan evrak çantalı o adam da, oturdukları camekan kafenin kapısının önünde o kadar olay olurken, içerde muhtemelen yeni girecekleri ortaklığı konuşan o iki iş adamı da, bende sadece on saniyelik bir donup kalmaya neden oldu hepsi o kadar.. umarım